دو روز پیش با چند تا از همکاران راهی یک ماموریت یک روزه به اهواز بودیم. قبل از سفر، یکی از دوستان به خاطر یک سری از بی نظمی ها و اذیت هایی که شد واقعا ناراحت شد. حق هم داشت. یعنی هر کسی جای او هم بود ناراحت می شد. طوری که مدیر منابع انسانی مان آخر صحبت هایش در مورد ماموریت به ایشان گفت که خودت تصمیم بگیر برای رفتن یا نرفتن. و این دوست ما تصمیم گرفت که ماموریت را نرود.

البته حضور این دوست ما خیلی هم حیاتی نبود ولی من هر چقدر که به این همکار حق می دادم برای ناراحت شدن، حق نمی دادم برای نرفتن. این را متوجه نمی شوم که چرا وقتی ما از برخوردهایی که در کار با ما می شود به جای اعتراض و حل مسائل، در انجام کار ناراحتی مان را خالی می کنیم.

از این موضوعات خیلی زیاد دیدم و حتما شما هم با آن برخورد کرده اید. یادم است چند ماه پیش متنی خواندم در مورد فرهنگ کاری در یک مرکز استرالیایی. هر وقت با موضوعی این چنینی مواجه میشوم، یاد آن ماجرا و آن متن می افتم و افسوس می خورم. داستان را از اینجا حتما بخوانید.